Voor de Nederlandse Boekengids schreef ik het essay ‘Ogentroost: de tuindagboeken van Jan Wolkers en Derek Jarman’. Dicht bij huis blijven, is mijn nieuwe schrijfadagium.

Twee fragmenten:

Het is eenzelfde precisie, een vergelijkbare, onbevangen, haast kinderlijke verwondering over de schoonheid van de natuur in alle seizoenen en omstandigheden die deze dagboeken zo aantrekkelijk maken. Beide auteurs hebben een aanstekelijke gulzigheid in het kopen van planten, in het verzamelen van kennis over soortnamen, hun oog voor dieren, hun talent voor het opkweken van talloze soorten. Maar waar Wolkers, van middelbare leeftijd, slechts worstelt met de kwaal jicht, ‘voetje voor walgelijk voetje’, vecht Jarman tegen iets veel groters. Hij heeft hiv – in die tijd een doodvonnis. Zijn tuin en zijn kunst worden een race tegen de klok, maar in zijn dagboeken is geen spoor van zelfmedelijden te bekennen. In plaats daarvan eerder een koortsachtige intensiteit, een honger naar leven en schoonheid.

(….)

Kijken naar je tuin: voor wie het nog niet wist, ogentroost is een bescheiden, wilde bloem uit de helmkruidfamilie, een inheemse plant van het soort waar Wolkers en Jarman dol op waren, met hun liefde voor slangenkruid, de gele toorts, groot hoefblad of zeevenkel. Ogentroost is ook figuurlijk wat Wolkers en Jarman vonden in hun tuinen, noteerden in hun dagboeken. Omdat ze zo meeslepend konden kijken naar de ‘moderne natuur’, zo manisch konden werken, zo gefascineerd en eerlijk waren over lust en vergankelijkheid. En waar zij vooral zo onbeschaamd intens konden houden van zoveel: vrienden, werk, leven, geliefden, landschap, plant en dier.

Lees hier verder en neem daartoe een (proef)abonnement op dit mooie blad!