We hebben onszelf dertig jaar lang in slaap gesust. We konden naar de beurs, we kochten een huis, we vlogen de wereld rond voor een prikje en we zijn steeds drukker en onrustiger met onze schermen in de weer. Ja, er waren vaker en langer neoliberale technocraten aan de macht, eerst nog van de Derde Weg, inmiddels overgoten met een openlijk racistische saus, model Blok en Zijlstra. Wat het onderspit delfde in de wandelgangen van de macht: empathie, medemenselijkheid, verbeelding, respect voor de uitzondering. Cijfers en rendement, daar begon het mee. Aynd Rand en de Chicago School, neoliberalisme. Daar kon je zogenaamd een visie op bouwen, mensen mee besturen.
Nu zijn daar openlijke leugens, onbewezen ‘feiten’, vooroordelen, evolutionaire psychologie bijgekomen. Ze worden braaf nagewauweld door de parlementaire pers. Blok maakte een ‘Migratie-uitglijder’ kopte de Volkskrant op 19 juli. In de jaren daarvoor was hij bezig stelselmatig het befaamde Nederlandse woningbeleid (gebaseerd op solidariteit en betaalbaarheid) om zeep te helpen, ten bate van investeerders en speculanten. Het mag want zij zijn de winnaars.
De winnaar, daar kijken we naar, of hij nu de hele boel bij elkaar gefraudeerd, gestolen, gelogen, of geknokt heeft, maakt niet uit. Hij won. Over wiens ruggen het ging, soit. Deze culturele beweging van bijna veertig jaar is nog niet uitgewoekerd. Dijkhoff, Blok, Zijlstra: steeds meer wonderlijk verwrongen takken aan dezelfde boom: klootzakkus majestatis.