Een gedicht dat eerder in Het Liegend Konijn verscheen. Een ode aan mijn volkstuin, de plek die ik de afgelopen jaren heb bevochten, samen met mijn vrienden op Amstelglorie. Een enerverende strijd tegen de landhongerige penthouse-patjepeeërs die er hun zinnen op hadden gezet.
Pachtgrond
Wees op de troost
die je beplantte,
waar je verbouwde
een blauwgroene
schuur bouwde waar
je rivierklei, roet
af moet wassen (de uitlaatgassen)
verkeer op je troost
in de oksel van wegen
waar je niet woont maar huist
een plek om te weten
wat er moet gebeuren waar
je vandaan komt, je plaats is
wat je verloor of niet
langer wil weten
ben, wees op die plek
om stekken, lege handen
volle agenda’s de grond
in te steken
verlaten te zaaien, beul
je af, graaf
van pachtgrond om scherven
uit andere eeuwen te oogsten
gedichten
te slapen, te lezen.